EMEKLİLİK İLK MAAŞIMI ALDIM
Çalışan kadınlara hep büyük bir saygı ve sevgi duydum. Hem erkek gibi çalışacak hem evlenip yuvasını çekip çevirecek hem de anne olup geleceğe evlat yetiştirecek. Kolay değil tüm bunlar… Hele hele yanında bir yardımcısı veya aile büyüğü de yoksa bu görevler daha da zorlaşır, kadının yükünü artırır. Ben de hep eşimle zorlu dönemlerimi zor olsa da başarmaya çalıştım. Bu zorlukları aşmak çok zor oldu. Zaten bu dünyada iyi yaşamak için, büyük fedakârlık, sabır, emek ve olmazsa olmaz büyük bir sevgi gerekir.
Kadın hangi mesleği yaparsa yapsın. Doğanın ona bahşettiği özel meslekler de var. Annelik gibi. Kadının statüsü ne olursa olsun yani vali de olsa öğretmen de olsa hemşire olsa kadın anne olacak, kadın eş olacak, kadın gelin olacak, kadın evin hanımı da olacak…
Her rolün bir ağırlığı var. Bu roller çoğaldıkça da sırtındaki kamburun da büyüyor. Ama hayat şartları da gitgide zorlaşıyor. Ailenin tüm fertleri özellikle de çocukları eskisi gibi kıt kanat yaşamak istemiyor. Daha rahat ve daha refah içinde yaşamak istiyorlar. Bu da çoğumuz için tek maaşla olmuyor. Bir ailede herkes gücünün yettiği şartlarda çalışacak ve aile bütünlüğünün sağlığı ve refahı için katkıda bulunacak. Kişi ailesi için dürüst çalışırsa o da bir ibadettir. Yeter ki kazandığın paran helalinden olsun.
Aile olmak da kolay değil. El birliğiyle çalışıp ayrı cüzdan değil, yani para kesesi bir olacak yoksa bereket olmaz. Birlik beraberlikle ayağını yorganına göre uzattıktan sonra da aile olmak çok zor da değil. Evlilik: Allah’ın emri, peygamberin sünneti…
Dünyadaki en büyük zenginlik huzurlu, onurlu bir ailede sağlıklı ve mutlu yaşamak ve hep helalinden kazanıp kendinle ama sırf kendinle yarışmaktır bence. Üstündekilere çok takılmadan, altındakileri de görerek şükre sarılacak ve çalışmaktan da zevk alacak. Savurganlık ve aç gözlülükten kaçınacak. Aç gözlülük her zaman zararverir insanoğluna.
Elli yaşımı ve emekliliğimi dört gözle bekleyeceğimi hiç düşünmezdim. Çünkü mesleğimi ve çalışmayı hep çok sevdim. Bana kalsa yirmi beş yaşımda sabit kalır bana verilen ömrü sağlıklı ve sevdiklerimle, şiirlerimle beraber dolu dolu geçirirdim. Ama kader denilen yazgı ne ise yaşayacağız bizler de.
20.09.2021 tarihinde emeklilik için vermiş olduğum dilekçemi imzaladım. Bu meslekte eğer aktif çalışacaksanız yaş önemli bir de kronik bazı hastalıklarınız da varsa çok zor. Bu mesleğin hakkını vermek, kimsenin hakkına girmeden çalışmak ve para kazanmak çok önemli… Eğer zamanınız geldiyse aç gözlü olmadan ayrılmak gerekir. Yeni mesleğe başlayanlara, evlenip düzen kurmak isteyenlere de yol vermiş oluruz.
Ömür denen yolu, yarıyı çoktan geçtim. Mesleğimi hep isteyerek severek yaptım. 4 yıl öğrencilik, 28 yıl da bizzat ara vermeden aktif çalıştım. Ömrümün 32 yılını çok şükür bu mesleğe verdim. Dört yıllık üniversite tahsilimde hem çalıştım hem de derslerime de çalışarak okulumu bitirdim. Sınavlar yaklaşırken stresimde iki kat artardı. Mesleğim için yeni bilgiler öğrenmek ve unuttuklarımı hatırlamak beni hep mutlu etti, motive etti doğrusu.
Meslek hayatımda-yaşadığım haksızlıkları saymazsam- hep mutlu çalıştım. İş yerlerinde haksızlık çok oluyor. Bunu herkes bilir. Sağlık sorunlarım ve anneminde artık bana ihtiyacı vardı. Kararım kesindi ve yerinde noktayı koymak istedim. Paranın ve ihtiyacın sonu yok, biliyorum. Ama emeklilik için imzayı attığımda da kızını evlendiren duygusal bir anne gibi gurur ve hüznü bir arada yaşadım. Kolay değil sevdiğinden ayrılmak. Ama vakti geleni de ertelemek gereksizdi.
Zaman ve mekân önemli, gidene yol verilmeli. Bu kutsal meslekte beraber çalıştığım arkadaşlarıma tek tek teşekkür ediyorum. Hemşirelik merhamet ve bilginin yerinde kullanılmasıyla yücelir, hep bunu bilirim. Ben gücüm yettiğince öncelik hep hastayı düşündüm ve elimden geleni yaptım, çok şükür vicdanım rahat. Otuz iki yıl da çok güzel anılar biriktirdim.
Zaman su misali akıp giderken ben de dönen çarkın dişlerinde kimi ezildim kimi sevindim kimi de kendimle gurur duydum. Ortaokulu Adıyaman’da bitirip İstanbul Validebağ Sağlık Meslek Lisesine gittim ve dört yıl sonra tayinim çıkana kadar İstanbul’da Şişli’de özel diyaliz merkezinde işe başladım burada altı ay çalıştıktan sonra dört gözle beklediğim ilk tayinim 15.12.1993 tarihinde Çorum Merkez M.E. Müdürlüğü Sağlık Eğitim Merkezine patronumdan izin alarak -ilk tayin yerime bir bakayım nasıl bir yer diyerek- öylesine sabah yola koyuldum.
Çorum’da sağlık ocağında bir aile ortamı görünce ilk tayin yerimde mesleğime başladım ve izin alarak tekrar İstanbul’a geldim patronum benim yerime hemşire bulur bulmaz da Çorum’daki görevimin başına gittim. Mükemmel bir arkadaşlık ortamında on yedi ay çalıştım. Evlenince Mersin Tarsus İmam Hatip Lisesine revir hemşiresi olarak eş durumundan geldim. Burada beş yıl çalıştım. Tarsus’ta Sağlık Eğitim Merkezide açılınca, Tarsus’ta Millî Eğitim’de çalışan tek hemşire ben olunca müdürlük beni hemen İHL’denSEM’e aldı. Beş yıl gibi bir süre de bu sağlık ocağında çalıştım. Devlet tüm sağlık kuruluşlarını bir bakanlıkta topladı. (17.03.2005) MEB’den Sağlık Bakanlığına geçtik topluca ve bizi 112’ye verdiler. Burada da iki yıla yakın çalıştım ve ATT’ler geldiğinde 112’lerde çalışan hemşire ve ebe çalışanların yeri yine zorunlu değişti. Ben Tarsus Devlet Hastanesi tayin yaptım.(01.11.2007) Sırasıyla TDH’de ortopedi servisinde sanırım yedi yıl çalıştıktan sonra sırasıyla nakil ambulansı, kadın doğum servisi, acil servisi ki burada tam yıprandığımı, zorlandığımı anladım. Acil servisi bedenen ve ruhen beni sarstı. Sağlık sorunlarım beni zorluyordu. Emekli olmadan en son altı ay gibi bir süre de Covit aşı biriminde son noktayı çok şükür kazasız belasız koydum.
Bu mesleği hakkıyla yapanlara saygım sonsuz! Bu mesleğe verilen emek ibadet gibi. Günahı da sevabı da bence çok! Bugüne kadar beraber çalıştığım tüm arkadaşlarıma teşekkür eder, başarılar dilerim. Rabbim tüm isteyenlere nasip etsin, inşallah. Allah’a emanet olun.
05.11.2021
Fatma Özger Bilgiç
