20’li Yaşlar Dersek;
Gözümün önüne yeni mezun olmuş ,iş arama derdi olmadan okuduğum şehirde ve stajımı yaptığım hastanede işe başladığım yıllar gelir.
20 yaşın verdiği heyecan ve enerji ile hiç yorulmak nedir bilmeden çalıştığımız yıllar…
O zamanlar mezun olunca nasıl iş bulacağım diye bir derdimiz yoktu .
Meslek lisesinden mezun olunca birde yatılı okulda okumuş olursan hemen ataman yapılırdı ve görev yerine gider işine başlardın .
Öğretmenlik , hemşirelik , laboratuvar, teknisyenliği vb. okullarda okuyanlar iş bulma derdine düşmezdi .
Bizim okulumuz üniversitenin kendisi için kurduğu bir okul olduğu için bizler mezun olur olmaz okuduğumuz şehirde ve staj yaptığımız hastahane de , 4 yılı geceli gündüzlü beraber geçirdiğimiz arkadaşlarımızla birlikte işe başladık.
Birkaç arkadaşımız birlikte aynı bölümde yada bölümlerimiz ayrı olsa bile aynı hastanede, lojmanda beraberdik. Adımız “Pembe Melekler”‘di. Üniversitenin kendi bünyesinde yetiştirdiği hemşireler olduğumuz için eğitimcilerimiz yani Hocalarımız Doçent ve Profesördü. Bize ayrı bir özen gösterirlerdi .
O yıllar belki yaşımız dan belki okulumuz biter bitmez işe başlamamızdan gelecek kaygımız yoktu…
20 Yıl Önceye Gelirsek;
Çocuklarımın yeni doğduğu hayatımızın güzel mutlu yılları.
Ama bu güzel ve mutlu yıllar birkaç yıl sonra çocuklarımın geleceği için endişelendiğim yıllara dönüştü ve devam ediyor.
Şimdi ise Covit 19 ile yaşantımız daha çok bilinmeze gidiyor. Bir şans, belki Covit 19 ile giderek bencilleşen insanlık ders alır ve yeniden etik değerlerimize toplumsal ahlakımızla geri döneriz.
Ben kendimi bildiğimden beri; hırslı, kaprisli, bencil insanları hayatımdan uzak tutmaya çalışırım. İnanıyorum ki, benimde mutlu olmam çevremdeki insanların mutlu umutlu olmasına bağlı.
Çünkü yaş aldıkça daha çok fark ediyorum ki, dünyanın en güzel yemeğini de yesem, o lezzeti sevdiklerinle paylaşmadıktan sonra anlamsız.
Filiz ATAİZİ
Tarsus İnternet Gazetesi
KADININ SESİ Editörü
